Dlaczego niebieski jest złym kolorem, czyli o nienawiści do Evertonu i Chelsea.

Liverpool jest obecnie drugim tuż po Londynie ośrodkiem portowym Wielkiej Brytanii. To stąd wywodzi się słynny w latach sześćdziesiątych rockowy zespół The Beatles, w skład którego wchodzili Paul McCartney, John Lennon, Ringo Starr i George Harrison. On też jest jednym z powodów, dla których rzesze fanów z całego świata odwiedzają to miasto. Tu, głównie w części portowej kręcono też sceny do filmu Sherlock Holmes, który miał swoją premierę w 2009 roku. Poza tym można tu znaleźć wiele interesujących miejsc i zabytków, między innymi narodowe centrum dzikich kwiatów, czy dworek, należący niegdyś do rodziny Tudorów. Mnie jednak, to położone za zachodnim wybrzeżu północnej Anglii miasto, kojarzy się z czymś zupełnie innym niż z muzyką, filmem, ciekawymi trasami czy budynkami. W latach siedemdziesiątych XIX wieku, powstały tu dwa kluby piłkarskie: Everton i Liverpool FC. To właśnie ten drugi wymieniony zespół jest powodem, dla którego kocham to miejsce. Nie o miłości jednak chcę teraz pisać.

Niebieski definitywnie jest złym kolorem. Kojarzy mi się z dwoma angielskimi klubami, których nie potrafię znieść. Pierwszym z nich jest wspomniany już przeze mnie Everton. Drugim, Chelsea, drużyna z Londynu.

Jeśli chodzi o Everton, moją niechęć można wytłumaczyć w prosty i zrozumiały sposób. Podopieczni Davida Moyesa są derbowym rywalem The Reds. Każde ze spotkań obu drużyn jest więc czymś więcej niż walką o trzy punkty w tabeli. To walka o miasto. W przypadku Chelsea, historia jest nieco bardziej skomplikowana.

Wszystko zaczęło się jeszcze przed przejściem Fernando Torresa do drużyny The Blues, choć to wydarzenie spotęgowało we mnie negatywne emocje. Choć Nando nigdy nie był moim ulubieńcem, sposób w jaki opuścił Anfield, był dla mnie dotkliwy. W głowie wciąż brzęczały mi jego słowa: „Nigdy nie zagrałbym dla innego klubu Premier League”, „Liverpool jest moim angielskim klubem”. Serce łamało mi się za każdym razem kiedy o tym pomyślałam. I wcale nie dlatego, że odszedł mój ukochany piłkarz (bo Steven przecież został tu, gdzie jego miejsce).  Było mi smutno z powodu rozgoryczenia pozostałych kibiców The Reds, dla których numer 9 był bożyszczem. Palone koszulki były tego najlepszym dowodem.

Mijały tygodnie.. Fakt, że Torres w nowym klubie nie radził sobie jakoś szczególnie, był pocieszający. Liverpool zyskał przecież Luisa Suareza, który nie tylko z każdym kolejnym spotkaniem był co raz lepszy, ale miał również co raz większe grono fanów. W końcu przestały mi już nawet przeszkadzać docinki ze strony niebieskich kibiców, choć nie ukrywam, że początkowo, za każdym razem kiedy słyszałam przyśpiewkę o Fernando (They thought he’d always be a red – Torres, Torres! (…) Fernando Torres, Chelsea’s New number nine!) ogarniała mnie fala złości. W momencie, kiedy emocje związane z hiszpańskim zawodnikiem opadły, (choć wiadomym jest, ze cała sprawa wciąć była na językach) a wszystko zdawało się wrócić do normy, historia zatoczyła koło. Raul Meireles grający w Liverpoolu z numerem 4, przeszedł do Chelsea w letnim okienku transferowym. Docinkowa rewolucja wybuchła po raz drugi. Chęć rywalizacji wzrosła. Dlatego też nie mogę się doczekać jutrzejszego spotkania obecnych, z byłymi zawodnikami Liverpoolu.

Na sam koniec pytanie: dlaczego tak naprawdę nie lubię Chelsea? Na pewno nie z powodu tej dwójki. Zarówno Torres, jak i Meireles są piłkarzami. To, co robią, jest dla nich zawodem, a jak powszechnie wiadomo,  pracę czasami się zmienia. Poza tym, Joe Cole i Glen Johnson przed przejściem do Liverpoolu grali dla The Blues.

Moja niechęć ma dwa podłoża. Jedno prywatne, o którym nie ma sensu tu wspominać, z drugim natomiast jest trochę jak z nieapetycznie wyglądającym jedzeniem. Widzisz jakąś potrawę i po prostu wiesz, że nigdy nie będzie Ci smakować. Chelsea i Everton są właśnie jak takie dania. Bo niebieski jest złym (i niesmacznym) kolorem.

Bolesna prawda.

"If you can't support us when we lose or draw, don't support us when we win."


Nie ukrywam, że wczorajszy mecz ze Swansea mnie rozczarował. Po ostatniej wygranej The Reds z West Brom liczyłam na coś więcej niż poprzeczkę Andy'ego Carrolla i wymęczony remis, (którego mogło nie być, gdyby nie Pepe Reina i jego interwencja) tymbardziej, że przeciwnikiem nie była jakaś mocarna drużyna, a Łabędzie, które zyskały awans dzięki majowemu play-off.


Pomimo szczerego uczucia do Liverpoolu nie potrafię pozostawić tego, ale też innych, a zwłaszcza przyszłych spotkań bez komentarza.


Jak wiadomo, od jakiegoś czasu (mam tu na myśli poprzednie, ciężkie i pełne napięć tygodnie) nad drużyną Kenny'ego Dalglisha wisiały czarne chmury, czego przykładem może być zremisowany mecz z United. Nie ma chyba osoby, która nie zauważyła, że chłopaki najzwyczajniej w świecie nie radzili sobie na boisku. Brak skuteczności, kiepskie podania, a przede wszystkim marne wyniki dawały się we znaki wszystkim. Zarówno tym zasiadającym na trybunach Anfield, jak i tym przed telewizorami.


Część osób zwalała winę za poczynania Liverpoolu na zwykłego pecha. Inna na sędziów - bo przecież oni wszyscy, bez żadnego wyjątku są The Reds przeciwni, nieobiektywnie dyktując kartki i odgwizdując spalone. 


Prawda jest jednak brutalna i niezależnie od tego, jak bardzo kocha się ten klub, trzeba się z nią w końcu pogodzić. Brakuje tempa, pomoc ma zbyt duże luki, atak jest nieprzemyślany, wykończenia proszą o pomstę do nieba, a i część piłkarzy najzwyczajniej w świecie nie sprawdza się na swoich pozycjach. Nie wspominając już o zmianach.
Dla przykładu - Hederson. Dwudziestojednolatek stara się jak może, ale prawe skrzydło nie jest mu pisane. Po jego grze widać, że nie czuję się na siłach żeby zaatakować. Oddaje wszystkie piłki, najczęściej zagrywając do tyłu. 
Nie sprawdza się też duet siódemki z dziewiątką. Suarez i Carroll po prostu nie potrafią się zgrać - to dwa różne typy zawodników. Indywidualności, które mają swoje, nie pokrywające się wizje na rozegranie. Dlatego też ich wspólne akcje wyglądają, jak wyglądają.


Prawdą jest, że Liverpool dysponuje zdolnymi zawodnikami, to nie podlega wątpliwości. Jednakże wystawianie ich na pozycji, na której sobie nie radzą nie tylko nie przynosi niczego dobrego, ale też osłabia grę. Czas chyba przemyśleć prostą rzecz, jaką jest ustawienie. Podobnie jest ze zmianami. Obserwując je, zastanawiam się czym w danej chwili kieruje się Król Kenny. I mam czasem wrażenie, że momentami chodzi o sentyment.


Jakkolwiek by jednak nie było, przytłacza fakt, że to, o co walczyliśmy od samego początku - czwarte miejsce, jest coraz bardziej odległe. Aż strach pomyśleć, co będzie działo się dalej. W końcu kolejny mecz rozegramy z Chelsea. Pytanie brzmi: czy podniesiemy się tak, jak mamy w zwyczaju robić to z trudniejszym przeciwnikiem? 
Chciałoby się, żeby The Reds powrócili. Ale nie na jeden mecz. Chcemy, żeby byli wspaniali za każdym razem.
Bo choć jesteśmy z nimi niezależnie od wyniku, nie ma co się oszukiwać, wolimy kiedy triumfują.

List do M.

Drogi Masterze,


od dnia, w którym się poznaliśmy minęło już wiele miesięcy i nie wiem, czy jestem wciąż tą samą Eweliną, którą gorąco powitałeś pewnego sierpniowego dnia 2010 roku na jednym z meczy Liverpoolu, który oglądaliśmy - jak zawsze, w Cornerze, ale jestem pewna, że nadal (przynajmniej w dużym stopniu) jestem tą, którą nazwałeś swoją siostrą i z którą większość wspólnego czasu spędziłeś  na rozmowach o piłce, dopingu i piciu piwa.


Nie o tym jednak chciałam napisać.


Jest mi przez Ciebie niezmiernie przykro, wiesz? Tak. Jest mi P R Z Y K R O! Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie jest banalna prosta: nie potrafię się pogodzić z faktem, że już niedługo Cię zabraknie. Nie chcę nawet myśleć, że nie będzie Cię razem z nami nie tylko na kolejnych meczach Premier League w barze przy ulicy Przesmyk, ale nie będzie Cię w ogóle. Nie będzie Cię w naszym Rzeszowie. Z tego powodu mam ochotę na Ciebie pokrzyczeć, i sprzedać Ci niezłego kopniaka w tylne cztery litery. Ale nie zrobię tego. Wiem, że Tobie też jest ciężko. Bo nie ma chyba nic gorszego, niż zostawiać ludzi, których się kocha, jak własną rodzinę. 


W każdym razie..


Dziękuję Ci za wszystkie wspólnie obejrzane mecze. Za każdy wspólnie odśpiewany hymn Liverpoolu. Za wszystkie skoki i krzyki radości po zdobytej przez The Reds bramce. Za wszystkie rasistowskie żarty. Za wszystkie uśmiechy. Za wszystkie 'radusie' na orlikach. I za wiele innych rzeczy, których wymienianie zajęłoby mi wieczność. Dlatego w największym możliwym skrócie: dziękuję Ci, że byłeś, jesteś i będziesz, jednym z najlepszych ludzi jakich w moim życiu udało mi się poznać.


Na końcu tego mizernego listu, życzę Ci jeszcze, żeby w końcu Ci się poukładało. Jeśli nie tu, to na wyspach.
Ale pamiętaj o jednym. My zawsze będziemy tu na Ciebie czekać. Więc nie waż się znajdować sobie nowych przyjaciół!


Podpisano, Ewelina.

C'mon The Reds !

Już dziś na Britannia Stadium odbędzie się kolejny mecz czwartej kolejki Carling Cup (we wczorajszych meczach awansował m.in. Manchester United i Arenal Londyn). Tym razem naprzeciw siebie staną podopieczni Tony'ego Pulisa - Stoke City i Liverpool - drużyna Króla, Kenny'ego Dalglisha. Ostatnie spotkanie obu drużyn zakończyło się wygraną Stoke (0:1), jedyną bramkę tego meczu strzelił z rzutu karnego Jon Walters - zagorzały kibic Evertonu. Jak będzie tym razem?

Najpierw przyjrzyjmy się kilku faktom:

- Na 123 rozegrane między tymi klubami spotkania, The Reds wygrali 62 i zremisowali 33 z nich.
- W Carling Cup, obie drużyny spotkały się trzykrotnie. Sam Liverpool zagrał w lidze 207 razy, z czego więcej niż połowę (124) stanowiły wygrane.

A teraz przejdźmy do sedna - do moich przemyśleń na temat dzisiejszego meczu.
Zacznijmy od pytania: jaką taktykę tym razem przyjął Kenny Dalglish? W jednym z wywiadów powiedział, że jest pewny, że kolejne spotkanie obu drużyn da awans jego podopiecznym. Ale czy faktycznie wygrana jest tu taka oczywista? Prawdą jest, że w poprzednim starciu The Reds przez większą część meczu posiadali przewagę. Oddali też 20 strzałów na bramkę. To nie ulega wątpliwości. Czy można jednak zwalić winę za przegrany mecz na brak szczęścia tak, jak to uczynił Król?

Od dłuższego czasu na językach jest skuteczność. A właściwie jej brak. Dowodem na to jest chociażby ostatni mecz z Norwich. Dobra, a nawet świetna gra w pierwszej połowie, idealne podania, mnóstwo strzałów w światło bramki i mnóstwo.. słupków i poprzeczek. Pozornie wszystko jest piękne i ładne, tylko gdzie do cholery podziały się zasłużone gole? Aż strach pomyśleć, co by się stało, gdyby Craig Bellamy nie wykorzystał sytuacji w ostatnich minutach pierwszej połowy.. Po plecach przechodzi dreszcz.

Kolejnym punktem zaczepienia jest Luis Suarez. Urugwajczyk, który za wszelką cenę chcę zdobyć bramkę, ale od jakiegoś czasu najzwyczajniej w świecie nie może tego zrobić. Dodatkowo zaczynają drażnić jego próby wymuszenia faulu. Boję się trochę, że w sytuacji, w której naprawdę zostanie 'podcięty', sędzia najzwyczajniej w świecie nie weżmie tego na poważnie. Bo jak wiadomo nie od dziś, z sędziami, zwłaszcza tymi, którzy pojawiają się na meczach Liverpoolu, bywa różnie (w tym miejscu wcale ich nie pozdrawiam!).

Na końcu i po krótce obrona.. Carra, jak wszyscy wiemy, nie gra już tak dobrze jak kiedyś. Z przykrością muszę nawet stwierdzić, że nie gra w ogóle. Pewnie nie tylko ja jestem też zdania, że powinien w końcu usiąść na ławce rezerwowych. Szkoda tylko, że zupełnie inną wizję ma w tej kwestii Dalglish..
Podobnie Johnson, który powinien się pozbierać, bo nie można sobie pozwolić na żadne błędy, jeśli myśli się o pięciu w górę tabeli.

Podsumowując - obawiam się nieco dzisiejszego spotkania. Jednocześnie przepełnia mnie wiara.
Co by się jednak nie działo, sercem byłam, jestem i będę z nimi.

Coś więcej.

Sierpień, 2009 rok:

Dostałam się wtedy na Uniwersytet Rzeszowski na trzyletnią, licencjacką, dzienną historię.
Spakowałam walizkę. A właściwie dwie.W jednej leżały równo złożone koszulki, sweterki, bluzy, spodnie i buty. W drugiej, tony wspomnień, których nie mogłam, albo nie chciałam się pozbyć.

Spędziłam w Zawierciu szesnaście lat, więc normalnym było, że kiedy przyszło mi je opuścić na stałe, zaczęłam tęsknić. Przypominałam sobie wszystkich ludzi, których tam poznałam. Analizowałam wszystkie posunięcia. Zamykałam oczy i widziałam swoje ulubione miejsca, swoje ulubione dni. W zaciśniętej dłoni trzymając prezent z wakacji od mojej najlepszej przyjaciółki, szłam na peron, wierząc, że będzie mi codziennie towarzyszyła, że będzie ze mną zawsze, gdzieś w mojej głowie i w sercu. Nie chciałam wyjeżdżać.

Sierpień,  2010 rok:

Wtedy właśnie poznałam McDzika, Mastera, Kezmana, Grubego i całą resztę rzeszowskiej ekipy Liverpoolu. Pamiętam, że pierwszy raz spotkaliśmy się na orlikowym meczu, kiedy nasi czerwoni kibice mieli zmierzyć się z kibicami hiszpańskiego Realu Madryt. Mecz zakończył się naszym zwycięstwem. Ale ja tego dnia wygrałam coś znacznie większego.

Wygrałam przyjaźń. Prawdziwych, niezastąpionych ludzi, którzy od tamtej pory towarzyszyli mi na każdym kroku. Nie tylko na meczach w Cornerze, nie tylko podczas rozgrywek na boiskach liceów i turniejach, które organizowaliśmy. Byli ze mną w każdej chwili mojego życia, na dobre i na złe. Zawsze mogłam na nich liczyć. A oni mogli liczyć na mnie. Bo w naszych żyłach płynęła, płynie i płynąć będzie czerwona, Liverpoolowska krew, której nikt nie jest w stanie zmącić.

Bo Liverpool to coś więcej niż klub. Liverpool to rodzina. To sens życia.

Stoke! Nadchodzimy!

Już jutro odbędzie się  IV rundza Carling Cup, w której Liverpool zmierzy się na Britannia Stadium z miejscowym Stoke City. Należy tu przypomnieć, że ostatnie spotkanie obu drużyn zakończyło się wygraną podopiecznych Tony'ego Pulisa, którzy po wykorzystaniu kontrowersyjnego karnego objęli prowadzenie.

Jak będzie tym razem? To, że zarówno The Reds jak i The Potters środowy mecz będą chcieli wygrać, nie ulega wątpliwości, a jest jedynie zapowiedzią tego, że czeka nas emocjonujące, przepełnione walką i zdeterminowaniem widowisko.

Osobiście nie mogę się już doczekać tego starcia. Odnoszę bowiem wrażenie, że Luis Suarez, który w meczu z Norwich pomimo wielu prób nie strzelił ani jednej bramki, będzie chciał udowodnić trenerom, kolegom z drużyny, a przede wszystkim kibicom i samemu sobie, że jest odpowiednią osobą, na odpowiednim miejscu. Liczę też na to, że pozostała dziesiątka weźmie z niego przykład i da z siebie wszystko, dwojąc się i trojąc po to, by dać zwycięstwo Liverpoolowi. Bo przecież muszą wygrać. Innej opcji nie ma.

Mecz z Norwich

Wczorajszy mecz na Anfield zakończył się remisem z Norwich City.

Kiedy patrzy się na skład, w jakim wybiegli na murawę podopieczni Kenny'ego Dalglisha: Reina, Carragher, Skrtel, Johnson, Enrique, Kuyt, Adam, Gerrard, Downing, Bellamy, Suarez i przeanalizuje się ławkę rezerwowych, na której zasiedli Doni, Agger, Carroll, Maxi, Spearing, Henderson i Flanagan, aż nie chce się w to wierzyć. Przez pierwsze piętnaście minut, ba! przez całą pierwszą połowę podopieczni Lamberta przecież nie istnieli!

Wspaniała wymiana piłki graczy Liverpoolu, liczne strzały w światło bramki, kilka słupków i poprzeczek, to wszystko sprawiło, że Kanarki wyglądały na zagubione i przestraszone. I w końcu Craig Bellamy, w ostatniej minucie strzelił im bramkę. Tak na dobitkę.

Co działo się później? Po piętnastominutowej przerwie powracamy na murawę. Składy pozostają bez zmian. Suarez dwoi się i troi pod bramką przeciwnika, mimo to posiadanie piłki staje się co raz mniejsze. Beniaminek powraca do gry tak, jakby obudził się z jakiegoś snu, a co gorsza, strzela bramkę wyrównawczą w sześćdziesiątej minucie. Sytuacja staje się napięta. Każdy chce wygrać, a już na pewno Norwich, drużyna, której nie udało się to na Anfield od 17 lat, a która uwierzyła, że jest to możliwe.

Na boisku pojawia się Andy Carroll. Zaraz po nim młody Henderson.

I choć Liverpool wciąż stwarza sytuacje podbramkowe, John Ruudy nie pozwala już żadnej piłce wpaść do siatki. Mecz kończy się remisem, 1:1.

Należy zadać sobie jedno zasadnicze pytanie: dlaczego The Reds tracą cenne punkty z drużynami usytuowanymi w tabeli daleko za nimi, a potrafią spiąć się w meczach z mocniejszym przeciwnikiem, przeciwnikiem pokroju Chelsea czy Arsenalu?

Czy można tu mówić o pechu? A może to syndrom średniaka?

Osobiście uważam, że zabrakło skuteczności. Gdyby zamienić wszystkie słupki i poprzeczki na bramki, bylibyśmy świadkami niesamowitego widowiska. To już drugi z kolei mecz LFC, który powinien zakończyć się zwycięstwem. MOTM - Suarez, bez wątpienia. Brawa dla Bellamy'ego. Co do sędziego, wolę przemilczeć, bo ograniczam wulgaryzmy.